16 april 2017

Een nieuw begin?

Een zelfgeschreven paasverhaal door Hannelore De Schuyteneer

Aarde schreeuwt en spuwt vuur de wereld in. Lange droogtes zorgen voor bosbranden en vernielen grote delen aan belangrijke bosresources.

Aarde weent, het ijs smelt, de zeespiegel stijgt. Water bereikt het binnenland, overstromingen teisteren de gehele wereld, ook in Europa.

Veilige habitats voor mens en dier worden vernielt.

Waarom vragen de dieren zich af? Wat is er gaande met onze lieve Aarde? Dit hebben we toch niet verdient! Alle dieren van de Axenroos en onze Aarde verzamelen zich op een afgesproken en geheime plaats, diezelfde nacht.

“Wat is er met je, Aarde?” vroegen ze één voor één.

“Je ziet het toch ook gebeuren. Je bent zeker niet blind en je bent ook helemaal niet dom.”
Al roepend liep Aarde Uil voorbij.

“Ik heb je gevolgd en vertrouwd. Ik dacht dat je me zou beschermen.”
Veroordelde Aarde onze leider, Leeuw.

“Ik dacht dat je me ging verzorgen. Maar ik ben vervuild en mijn krachten zijn bijna op.”
Beschuldigend staarde Aarde Bever aan.

“Ik heb je zo mooi gemaakt dat je kunt blinken in de schijn van de zon, dat je kan pronken met je veren en je schoonheid.”
Bevestigde Aarde aan Pauw.
“Wat zou ik dat ook zo graag nog eens opnieuw kunnen.”

“Ik gaf je een droom om naar uit te kijken en anderen om naar op te kijken.”
Pleitte Aarde tegen Wasbeer.
“Soms droom ik van oceanen vol met mooie koraalriffen en grote bossen als habitat voor alle dieren  die op mij leven. En dan ‘poef’ word ik weer wakker. De realiteit is eerder een nachtmerrie.”

“Ik stond altijd voor je klaar. Ik heb je het voorhand gegeven en je vertroeteld met mijn mooie en lekkere resources.”
Snauwde Aarde tegen Poes.
“Nu ben ik moe en kan ik je niet veel meer geven.”

“Ik gaf je het verstand om te kunnen volgen.”
Gaf Aarde toe aan Kameel.
“Wel, ik kan niet meer volgen. Het verbruik van mijn natuurbronnen gaat veel te snel.”

“Ik heb je een huisje gegeven om in te schuilen, een “Safe Spot” om steeds vertrouwt naartoe te kunnen gaan, je te verbergen van gevaren.”
Aarzelend zei Aarde dit tegen Schildpad.
“Mijn natuurresources worden omgekapt en zijn vervuild. Ik voel me zeer vaak ongewenst en erg onveilig.”

“Ik gaf je een gewei, zodat je tegen kon werken en opkomen voor je eigen grenzen.”
Spuwde Aarde tegen Steenbok.
“Mijn grenzen zijn al lang bereikt. Ik ween en ik schreeuw, maar er verandert niets.”

Tenslotte, zuchtte  Aarde,
“Ik heb je een bek gegeven. Een eigen wil om aan te vechten wat onrechtvaardig is."
[na een korte stilte]
"Ik heb je nodig, Havik!”

Help Havik alsjeblieft mee om een ‘en ze leven nog lang en gelukkig’ - einde te koppelen aan dit verhaal en bouw zo mee een mooie toekomst op voor mens en dier!

#komopvooreengezondenatuur
#samenlevenmetdenatuur

Wordt (binnenkort) vervolgd!